Nogal wat mensen hebben moeite om ergens een punt achter te zetten.  Ik bedoel een punt te zetten achter hun carrière, achter hun relatie of achter een slechte gewoonte.  In de regel wordt het dan geen punt, maar een komma of desnoods een puntkomma.  Vervolgens blijft het dan een beetje aanmodderen waar dan geen einde aan lijkt te komen.

Wie zichzelf van het leven berooft, zet misschien wel een punt achter zijn eigen bestaan, maar zal tegelijkertijd dikke komma’s zetten achter het leven van de mensen die achterblijven.  Immers, de nabestaanden, en dan vooral de kinderen, zullen zich hun eigen leven lang blijven afvragen of zij niet goed genoeg waren om voor te leven.

‘Gebruik toch je gezond verstand’, is een uitspraak die maar al te vaak voorbijkomt.  En het is bepaald geen onverstandige aanmoediging.  Maar wat als je verstand je gewoon in de steek laat?  Wat als je geen beroep meer kan doen op je verstand? En wat als je voelt, je merkt en nog net het bewustzijn hebt dat je verstand er geen zin meer heeft.  Dat is het moment dat dementie zijn intrede doet.

Afwasmachine stuk.  Geen lampje dat brandt.  Gewoon ineens helemaal stilgevallen.  Met enige zoekwerk trommel ik een servicemonteur tevoorschijn die zegt: ‘standaardtarief 75 euro’.  Een seniore hippie verschijnt die recht op zijn doel afgaat zonder een woord te veel te zeggen.  Zo te zien een echte Groninger. 

Tegemoetkomend-zijn, mensen willen helpen, aardig gevonden willen worden: allemaal eigenschappen van iemand die tegenwoordig als ‘een pleaser’ door het leven gaat..  Nu zijn die eigenschappen van de pleaser echt als positief aan te merken.  En toch wordt dat niet zo gezien.  Nee, de pleaser is een uitslover die, vroeg of laat, met zijn tong op de schoenen door een hulpverlener moet worden behandeld voor een burn-out.

Het bestaat al zo lang dat niemand het bestaansrecht ervan in twijfel trekt.  Ik heb het over het centraal eindexamen van de middelbare school.  Dit examen is voor veel leerlingen een ware martelgang en zorgt voor veel onnodige stress en zelftwijfel.

Opruimen en schoonmaken wordt meestal gezien als een noodzakelijk kwaad; en zeker niet iets waar je naar uit kunt kijken.  Maar vergis je niet: menigeen kan zelfs een geluksgevoel ontlenen aan een fris en schoongemaakte WC.  Alleen, juist dat geluksgevoel wordt zelden gedeeld.

Veel mensen houden er niet van om hulp in te roepen.  En als het even kan, dan doen ze het allemaal liever zelf.  In dit verband moet ik meteen denken aan een verhaal van mijn vrouw  toen zij nog een meisje van vier jaar oud was. 

Op mijn spreekuur komen regelmatig mensen met een gebrek aan zelfvertrouwen, of zoals men het tegenwoordig noemt: een negatief zelfbeeld. Mijn eerste reactie is vaak: ‘Wat naar dat u wordt verwaarloosd, gepest of genegeerd.’ Dan volgt de vraag: ‘Wie is de grootste boosdoener? Een collega, partner, familielid?’ Meestal antwoordt de patiënt verrast: ‘Hoe weet u dat? Mijn partner negeert me al een tijd.’ Maar direct daarna komt dan: ‘Toch gaat het me er vooral om dat ik me zó afhankelijk voel van zijn aandacht.’ Mijn antwoord luidt dan: ‘Dat kan helaas niet anders, want niemand is iemand zonder de ander.’

Een kennis van mij is expert op het gebied van Artificial Intelligence (AI).  Hij heeft mijn laatste boek over de essenties van Provocatieve Therapie gebruikt om een Wijnberg-Chatbot te maken.  En met die Chatbot kun je een therapeutisch gesprek voeren die verrassend goed werkt.  Zo heb ik, om de Chabot te testen, het volgend probleem voorgelegd: ‘ik heb een relatie met een man die zeer toegewijd is, maar ik voel geen seksuele aantrekkingskracht.  Wat moet ik doen?’